Przeczytaj komentowany artykuł

RE: Kryzys męskości we współczesności czy poszukiwanie nowej tożsamości mężczyzny?

Autor: moonshine   Data: 2012-11-10, 12:58:59               

Artykuł czyta się bardzo łatwo przyjemnie, ale niestety, jak przyjrzeć się treści, jest ona mocno wątpliwa. Ale po kolei:

"uciskana i tłumiona kobiecość mężczyzn w końcu musiała też dojść do głosu"

- Skąd wiadomo, że w mężczyznach jest jakaś "uciskana kobiecość"? Po czym można poznać "uciskaną kobiecość" w mężczyźnie, że ona rzeczywiście istnieje? A może w sfeminizowanych szkołach, zdominowanych przez nauczycielki, mamy raczej do czynienia z "uciskaniem męskości" u chłopców? Gdyby w artykule podano przykład eksperymentu, np. "chłopcom w skandynawskim przedszkolu pozwolono bawić się lalkami i wszyscy chłopcy z entuzjazmem rzucili się do zabawy w ubieranie lalek" - to mielimyśmy jakieś uzasadnienie takiej tezy. W rzeczywistości jednak podobne ekperymenty kończą się dokładnie odwrotnymi rezultatami - chłopcy z reguły samorzutnie wybierają chłopięce zabawki. Nie ma żadnych, naukowych dowodów, na istnienie "uciskanej kobiecości" w mężczyznach...


"zmiany kulturowe i związany z nimi "kryzys ojcostwa" - spowodowały załamanie się tradycyjnej męskości. Wiele osób zaczęło to nazywać kryzysem męskości we współczesnych czasach."

- Ciekawa teza, ale wypadałoby ją jakoś uzasadnić. Co wskazuje na kryzys męskości? Jakie zjawiska? Upowszechnianie się homoseksualizmu? Niechęć mężczyzn do zakładania rodzin i do ojcostwa? Metroseksualizm? W zależności od przyjętych założeń te same zjawiska możnaby nazwać "kryzysem męskości", albo "wyzwoleniem mężczyzn z patriarchalnych stereotypów dotyczących ich roli społecznej". Tak więc, najpierw należałoby podać argumenty świadczące o tym, że kryzys męskości rzeczywiście ma miejsce. Bez takiego uzasadnienia nie wiadomo, dlaczego Autorka upiera się akurat przy kryzysie męskości, a nie np. przy kryzysie kobiecości, albo kryzysie zachodniej cywilizacji.


"Każdy mężczyzna w swojej historii trzykrotnie musi udowodnić męskość: poprzez zanegowanie, że po pierwsze - nie jest kobietą, po drugie - dzieckiem, a po trzecie - homoseksualistą. "

- Wyobrażam sobie Indianina z amazońskiej dżungli, który "musi udowodnić, że nie jest homoseksualistą". Spytajmy go o to, a nie będzie wiedział, czym jest homosekusalizm... Albo Eskimos, który w swoim igloo przeżywa dylemat, jak udowodnić swoim ziomkom, że nie jest homoseksualistą... Jak się temu bliżej przyjrzeć, to widać, że ta teza jest bzdurna.


"Te okrutne inicjacje i rytuały miały chłopcom pomóc w osiągnięciu męskiego wzorca. I oczywiście pomagały - rodził się mężczyzna zewnętrznie idealnie "tradycyjnie" męski, lecz wewnętrznie rozdarty, niepewny, pełen nienawiści do matki (gdyż go porzuciła), którą przenosił potem na kobiety."

- Rytuał przejścia spod opieki matki pod opiekę ojca, bądź do męskiego świata, pomagał w przecięciu pępowiny i zabezpieczał przed pozostaniem mamisynkiem. Był więc bardzo potrzebny. Brak współcześnie takich sformalizowanych rytuałów sprawia, że młodzi chłopcy poszukują ich instynktownie na własną rękę i przechodzą je w grupach rówieśniczych, np. poprzez wspólne upijanie się, czy rozrabianie.
Teza, że rytualne przejście chłopca do świata męskiego skutkuje nienawiścią do kobiet - jest niczym nieuzasadniona. Nb. istnieją mężczyźni, którzy nie oddzielili się od świata kobiet żadnym rytuałem przejścia, ani bez jakiegokolwiek rytuału - to homoseksualiści, którzy świetnie się z kobietami dogadują. Seksualnie jednak zainteresowani są innymi mężczyznami. Jeśli więc szukać jakiegoś "kryzysu męskości" to może właśnie w tym środowisku?



"Świat zaś wyraźnie pokazał, że to co kobiece jest lepsze, zapewnia sukces."

- Ciekawa teza. Czy można prosić o dowód, albo chociaż o jakieś uzasadnienie? W jaki sposób "świat pokazał", że "to co kobiece jest lepsze"? Lepsze pod jakim względem? Według jakich kryteriów? Moralnych, zawodowych, zdrowotnych, finasowych?


"Bycie tradycyjnym męskim mężczyzną stało się dla nich po prostu i zwyczajnie nieopłacalne."

- Czy można prosić o dowód tej tezy? Pod jakim względem stało się nieopłacalne? Czy chodzi o to, że nie opłaca się brać odpowiedzialności za rodzinę, żenić i mieć dzieci, skoro można mieć wiele kobiet w przelotnych romansach?


"Jak wykazał Stoller (1973; za: Badinter, 1993) chłopcy coraz częściej zaczynają się w pełni identyfikować ze swoją matką, żyjąc z nią w niezerwanej relacji. Skutkiem tego jest zatarcie granicy własnego "ja" i tym większe możliwości na przeniknięcie kobiecości do jądra tożsamości syna. Badinter (1993) twierdzi, że aby osiągnąć tożsamość mężczyzna będzie musiał nauczyć się odróżniać siebie od matki."


- Pełna zgoda, ale w pierwszej części artykuł autorka pisze coś dokładnie przeciwnego - o okrutnych rytuałach przejścia do świata mężczyzn, rzekomo raniących chłopca i skutkujących nienawiścią do kobiet. A teraz pisze, że pozostanie pod opieką matki jest złe. Tak źle i tak niedobrze? Może warto się na coś zdecydować? :-)
A może okrutny rytuał przejścia do świata mężczyzn należałoby zmodyfikować po kobiecemu? Niech chłopiec po prostu przytuli się do panów, zje ciasteczko i wypije z nimi kawkę? :-)


"W ten sposób rodzi się tzw. "miły chłopiec" - chłopiec, który nigdy nie uwalnia się od swojej matki i pozostaje wiecznym młodzieńcem, uległym i uzależnionym od niej."

- Właśnie. To dopiero możnaby nazwać kryzysem męskości - gdy kobiety zabierają się za kształtowanie mężczyzn wg swojej, wyidealizowanej wizji mężczyzny zaprogramowanego na zaspokajanie potrzeb kobiet, czy też "na obraz i podobieństwo swoje". Nie jest to bynajmniej "odkrywanie wewnętrznej kobiecości" w mężczyźnie, lecz raczej przerabianie chłopca na kobietę - z żałosnym skutkiem jak wyżej.


Po rozważaniach na temat lansowanego w mediach, bezpłciowego, "wygodnickiego", przewrażliwionego metrosekusalisty, mamy takie oto podsumowanie:

"Patriarchat wbrew pozorom zrodził mężczyznę kalekiego, ułomnego, niezdolnego do zintegrowania swojej tożsamości (Badinter,1993)."

- Znów teza bez żadnego uzasadnienia. Jakie są dowody na to, że patrialchalni mężczyźni mieli niezintegrowaną tożsamość? A może prawdziwe (w kotekście wcześniejszych rozważań o mężczyznach metroseksualnych) byłoby przeciwne zdanie: "Feminizm wbrew pozorom zrodził mężczyznę kalekiego, ułomnego, niezdolnego do zintegrowania swojej tożsamości"?

Wszystko można napisać, ale wypadałoby to jakoś uzasadnić. Nie tylko cytatami, ale też wynikami badań, statystykami, dowodami naukowymi, potwierdzającymi stawiane tezy. W przeciwnym wypadku ktoś może zamienić w całym tekście słowo "patriarchat" na słowo "feminizm", słowo "mężczyzna" na słowo "kobieta" i powstały w ten sposób artykuł o "kryzysie kobiecości" będzie równie "prawdziwy" i równie niczym nieuzasadniony.

Odpowiedz