Reklamy
Artykuł
Bogusław Włodawiec
Koncepcja psychologicznych mechanizmów uzależnienia Jerzego Mellibrudy
Dominujący w polskim lecznictwie odwykowym nurt terapeutyczny oparty jest na koncepcji psychologicznych mechanizmów uzależnienia Jerzego Mellibrudy. Koncepcja ta, mimo, że czerpie wiele z amerykańskiego modelu Minnesota i doświadczenia Wspólnoty Anonimowych Alkoholików, stanowi interesujący, polski wkład w rozumienie i leczenie uzależnienia od alkoholu. Terapeuci odwykowi, wyszkoleni w jej stosowaniu w trakcie rocznego Studium Terapii Uzależnień, pracują w większości polskich placówek odwykowych. Wiele programów terapeutycznych placówek odwykowych w Polsce zostało napisanych w oparciu o ten sposób myślenia i w wielu placówkach wykorzystuje się te same scenariusze zajęć terapeutycznych.
Stworzony przez Jerzego Mellibrudę model teoretyczny zakłada współdziałanie trzech psychologicznych mechanizmów tworzących uzależnienie, powstających wskutek nadużywania alkoholu oraz psychospołecznych okoliczności i konsekwencji picia. Mechanizm nałogowego regulowania uczuć powoduje zmianę pojawiających się emocji w głód alkoholowy. Mechanizm iluzji i zaprzeczania poprzez wzmacnianie myślenia magiczno-życzeniowego zniekształca procesy poznawcze, zaś mechanizm rozpraszania i rozdwajania "Ja" niszczy poczucie tożsamości. Koncepcja ta wyjaśnia przyczyny takich zjawisk jak głód alkoholowy, nawroty picia, nieskuteczność wpływów otoczenia na osobę uzależnioną oraz dostarcza wskazówek do skutecznej terapii (Mellibruda 1997).
Zgodnie z tą koncepcją, mechanizmy uzależnienia odgrywają decydującą rolę w powstawaniu oraz w utrzymywaniu się uzależnienia. Struktura tych mechanizmów oraz sposób ich funkcjonowania odróżnia je wyraźnie od patologicznych mechanizmów występujących w innych zaburzeniach emocjonalnych np. w nerwicy. Powstanie ich nie ma bezpośredniego związku z traumatycznymi doświadczeniami w dzieciństwie, czy toksycznymi relacjami z osobami znaczącymi, lecz spowodowane jest długotrwałym i (lub) intensywnym nadużywaniem alkoholu. O ile więc różni ludzie mogą mieć wiele różnych, niekiedy całkowicie odmiennych powodów sięgania po alkohol, o tyle jednak z chwilą powstania uzależniania nabierają wspólnych cech i przejawiają podobne zachowania, które można wyjaśnić, zrozumieć i przewidywać dzięki koncepcji psychologicznych mechanizmów uzależnienia (Mellibruda 2002).
Emocje wraz z intelektem umożliwiają nam pełny kontakt z otaczającym światem. W sytuacjach zagrożenia emocje pomagają natychmiast podejmować decyzje - np. strach przez rozpędzonym samochodem motywuje do natychmiastowego uskoczenia z drogi, ból po dotknięciu gorącego żelazka skłania do natychmiastowego cofnięcia ręki. O ile intelekt pozwala na zrozumienie otaczającej rzeczywistości, to emocje pokazują nam, co jest dla nas ważne, czego chcemy i czego nie chcemy. Emocje lub ich brak w perspektywie utraty jakieś relacji pokazują, na ile ta relacja jest dla nas ważna.
Także negatywne uczucia są więc ważnym elementem kontaktu z rzeczywistością. Motywują do działania, by usunąć ich przyczynę: mąż, którego żona grozi odejściem, może postanowić zmienić swoje postępowanie, by uniknąć poczucia odrzucenia. Pracownik, którego szef jest niezadowolony z jego pracy, może pod wpływem obawy przed zwolnieniem poprawić jakość swojej pracy, bądź zawczasu poszukać innej posady. Chrześcijański pogląd o sensie cierpienia znajduje tu swoje uzasadnienie. Cierpienie bowiem często nie pozwala oderwać się od rzeczywistości, skłania do zastanowienia się nad sobą i swoim postępowaniem, motywuje do działania i zmusza do rozwiązywania problemów, jakie niesie życie.
Tymczasem dla alkoholika podstawowym źródłem uczuć staje się alkohol. Powtarzające się doświadczenia euforyzującego działania alkoholu sprawiają, że naturalne sposoby wywoływania u siebie przyjemnych doznań stają się mniej atrakcyjne. Naturalne sposoby i sytuacje, w których czujemy się świetnie, wymagają na ogół wysiłku, zdarzają się okazjonalnie i nie mamy nad nimi pełnej kontroli. Picie alkoholu natomiast jest łatwe i pozwala w prosty sposób zmieniać swój stan emocjonalny. Także przykre wydarzenia nie motywują do przemyśleń i do zmiany postępowania, gdyż alkoholik zna łatwiejszy sposób do uśmierzenia przykrych emocji. Obawa przed utratą ważnych relacji z rodziną czy przyjaciółmi, obawa przed utratą pracy, poczucie winy i wstyd spowodowane niewłaściwym zachowaniem, czy strach przed karą - mogą zostać łatwo uśmierzone za pomocą nowej dawki alkoholu. Alkoholik w sposób zamierzony manipuluje swoimi uczuciami za pomocą alkoholu, uzyskując emocjonalną niezależność od otoczenia. W rezultacie, wydarzenia świata zewnętrznego mają coraz mniejszy wpływ na jego świat wewnętrzny, gdyż reguluje on swoje uczucia na drodze chemicznej. Zamyka się w swoim świecie, odrywając się od rzeczywistości. Jego najbliższe otoczenie ma na niego coraz mniejszy wpływ. Emocje, jakie alkoholik przeżywa, stają się coraz mniej adekwatne do tego, co wydarza się w jego otoczeniu.
Życie emocjonalne alkoholika ubożeje. Wszelkie negatywne emocje (poczucie winy, wstyd, strach, osamotnienie) łatwo przekształcają się w głód alkoholowy, objawiający się pragnieniem doznania natychmiastowej ulgi w cierpieniu, ssaniem w żołądku i natrętnymi myślami o piciu. Dominującymi, pozytywnymi emocjami stają się ulga po wypiciu i euforia pod wpływem alkoholu. Relacje z ludźmi stają się powierzchowne, inni ludzie traktowani są instrumentalne, zaś preferowane towarzystwo to koledzy od kieliszka.
Nawyk poszukiwania natychmiastowej, doraźnej ulgi zamiast cierpliwego znoszenia negatywnych emocji i rozwiązywania problemów sprawia, że w miarę rozwoju uzależnienia zmniejsza się tolerancja na cierpienie. W rezultacie alkoholik pozbawiony dostępu do alkoholu staje się drażliwy i wybuchowy - błahe niedogodności wywołują w nim silne emocje i nieadekwatne reakcje.
Preferowanym stylem radzenia sobie ze stresem jest styl skoncentrowany na unikaniu. Sposób myślenia ilustrujący to zachowanie to: "problemy znikają, gdy się o nich nie myśli". Dawka alkoholu pomaga zapomnieć o kłopotach, jednak nierozwiązane problemy nie znikają, lecz nawarstwiają się.
Etapy rozwoju uzależnienia pokazują trafność pojęcia "pułapka uzależnienia". Pierwszy, przyjemny etap jest pułapką, zachęcającą do powtarzania zachowań powodujących przyjemne doznania. Negatywne emocje związane z odległymi konsekwencjami picia nie zachęcają do wyrwania się z pułapki (zaprzestania picia), lecz przeciwnie, do nasilania zachowań, które na początku powodowały pozytywne emocje (czyli do dalszego picia). Nieświadomość swojego położenia, która uniemożliwia wyrwanie się z tej pułapki, jest z kolei rezultatem działania kolejnego mechanizmu uzależnienia - mechanizmu iluzji i zaprzeczania (Mellibruda 2002).
Każdy człowiek jest zdolny do myślenia logicznego, racjonalnego, właściwego osobom dorosłym oraz do myślenia magiczno-życzeniowego, charakterystycznego zwłaszcza dla dzieci. Myślenie magiczno-życzeniowe bywa niekiedy przydatne także w życiu osób dorosłych. Prowadzi do przeceniania prawdopodobieństwa pożądanych zdarzeń, wzmacnia optymizm i nadzieję na pomyślny rozwój sytuacji, pozwala przetrwać trudne chwile, daje siłę do realizacji swoich marzeń, ambitnych planów i zamierzeń, jakkolwiek innym ludziom mogłyby wydawać się nierealistyczne.
Alkohol osłabia zdolność do racjonalnego myślenia, wzmacniając myślenie magiczno-życzeniowe. U osoby uzależnionej naturalna skłonność do myślenia magiczno-życzeniowego zostaje wzmocniona i zaprzęgnięta w służbie podtrzymywania uzależnienia. Zniekształcone spostrzeganie rzeczywistości dotyczy przede wszystkim rozmiarów picia alkoholu i jego konsekwencji. Powstaje system przekonań, utrudniający dostrzeżenie negatywnych konsekwencji picia alkoholu i powiązania ich z piciem - a co za tym idzie - wyciągnięcie z nich wniosków o konieczności zaprzestania picia. Zniekształcone myślenie na temat swojego położenia, picia alkoholu, prawdziwych przyczyn pretensji rodziny czy pracodawcy i przyczyn przykrych wydarzeń w życiu alkoholika jest rezultatem działania mechanizmu iluzji i zaprzeczania. Mechanizm ten sprawia, że - wbrew oczywistym faktom - alkoholik nie widzi powodów do zaprzestania picia, znajduje natomiast wiele uzasadnień, by pić nadal (Mellibruda 2002).
Poczucie tożsamości jest ważną częścią struktury osobowości. Poczucie tożsamości określa się zazwyczaj na podstawie indywidualnych cech i historii życia (tożsamości osobista) oraz na podstawie narodowości, obywatelstwa, religii i pełnionych ról społecznych (tożsamość społeczna). Poczucie tożsamości zawiera odpowiedź na pytanie: "kim jestem?", tworzy podstawę dla hierarchii wartości i dla moralności, ułatwia podejmowanie decyzji , pozwala na konsekwentne trzymanie się podjętych decyzji i przyjętych zobowiązań, nadaje życiu sens, wpływa na kierunek dalszego życia, podnosi poczucie własnej wartości. Tożsamość osobista zapewnia poczucie własnej niepowtarzalności. Pozwala odróżnić siebie od innych ludzi, pozwala zaznaczyć granice i ich bronić. Z kolei tożsamość społeczna daje poczucie przynależności do innych i posiadania swojego miejsca w świecie.
Długotrwałe nadużywanie alkoholu prowadzi do zaburzenia poczucia tożsamości. Zdaniem Mellibrudy (2002), uszkodzenie struktury "Ja" u alkoholika dotyczy:
Rozdwajanie "Ja" polega na powstaniu u alkoholika dwóch odmiennych, biegunowych wersji własnej osoby. Pierwsza z nich pojawia się zazwyczaj pod wpływem alkoholu. Wówczas alkoholik z reguły doświadcza poczucia mocy. Osoba zazwyczaj niepewna siebie bez skrępowania próbuje nawiązać kontakty z nieznajomymi osobami. Stara się być w centrum uwagi. Z dużą pewnością siebie zabiera głos, wygłaszając wypowiedzi, których wstydziłaby się na trzeźwo. Może uważać się za "duszę towarzystwa", wodzireja, czy gwiazdę estrady, zabawiającą publiczność swoją osobą (np. hałaśliwy alkoholik zagadujący przypadkowych współpasażerów w autobusie w przekonaniu, że jest zabawny i interesujący). Zakrzykuje innych w przekonaniu, że to co mówi jest najmądrzejsze. Nie obawia się konsekwencji swojego niewłaściwego zachowania, gdyż czuje się ważniejszy i mocniejszy od szefa w pracy czy policjanta na ulicy. Krytyczne uwagi odbiera jak zniewagę ("obrazę majestatu" ze strony osób niedostrzegających jego wielkości). Może być agresywny, w przekonaniu, że jest najsilniejszy, a inni muszą się mu podporządkować. Bywa roszczeniowy, żądając nienależnych mu przywilejów i korzyści.
W tym stanie alkoholik nie widzi powodu do podjęcia leczenia. Uważa, że panuje nad swoim piciem i może przestać pić, kiedy tylko zechce. Nie ma żadnych problemów. Nie potrzebuje niczyjej pomocy, gdyż sam sobie świetnie radzi - to raczej on może pouczać innych. Nie uważa się za alkoholika, co prowadzi go do wniosku, że może bez przeszkód kontynuować picie.
Alkoholowa pycha przejawia się także podczas terapii odwykowej. Utrudnia słuchanie innych (wskutek przekonania alkoholika, że jest najmądrzejszy), utrudnia przyjmowanie pomocy w przekonaniu, że sam sobie świetnie poradzi bądź nie ma żadnych problemów, utrudnia też podporządkowanie się wymogom regulaminu placówki. Alkoholik często usiłuje leczyć się "po swojemu", podporządkowując program terapii i terapeutę swoim oczekiwaniom (najchętniej przy tym modyfikując zasady leczenia w taki sposób, by terapia nie kolidowała z piciem alkoholu).
Przeciwstawna, skrajna wersja swojej osoby uaktywnia się u alkoholika zazwyczaj, gdy słabnie działanie alkoholu. Wielu alkoholików opisując ten stan stwierdza, że tzw. "kac moralny" jest gorszy od fizycznych dolegliwości zespołu abstynencyjnego. Wtedy docierają do świadomości alkoholika przykre konsekwencje jego postępowania. Pojawia się poczucie winy i wstyd, związane z jego wcześniejszym zachowaniem pod wpływem alkoholu. W tym stanie alkoholik ocenia siebie skrajnie surowo, jako wyjątkowo złego człowieka. Może mieć myśli samobójcze i podejmować próby samobójcze, w przekonaniu, że ktoś taki jak on nie ma prawa do życia. Wycofuje się i izoluje, wstydząc się pokazać ludziom na oczy. Przekonanie, że jest "niegodny" utrudnia mu poszukiwanie pomocy.
Podczas terapii odwykowej alkoholik może uważać się za "beznadziejny przypadek", dopytując terapeutę, czy jest jeszcze dla niego jakaś szansa. Wbrew pozorom, nie zawsze oczekuje dodania otuchy. Często oczekuje potwierdzenia swojej beznadziejności, by móc uniknąć wysiłku pracy nad sobą i bez poczucia winy, z powołaniem się na autorytet terapeuty - powrócić do picia, z przekonaniem, że tylko picie mu zostało.
Oba skrajne bieguny - zarówno poczucie mocy, jak i poczucie bezwartościowości - sprzyjają zatem kontynuowaniu picia. W trakcie terapii odwykowej alkoholik potrzebuje nauczyć się pokory - postawy znajdującej się pośrodku między tymi dwoma biegunami. Uczy się doceniania swoich mocnych stron i akceptowania swoich ograniczeń, przyjmowania pomocy, słuchania innych, podporządkowania zasadom i autorytetom, szacunku do siebie samego pomimo swoich słabości.
Emocje, sposób myślenia i zachowania, charakterystyczne dla opisanych wyżej stanów, ilustruje poniższa tabela:
Mechanizm rozpraszania i rozdwajania "Ja" przejawia się także rozpraszaniem granic "Ja", poczuciem rozpływania się, utraty kontroli, zatarcia osobistych granic. Stany te doświadczane są zazwyczaj pod wpływem alkoholu (Mellibruda 2002).
Powtarzające się doświadczenia zmian biegunowych wersji siebie (poczucia mocy na przemian z poczuciem bezwartościowości) prowadzą do stopniowej utraty poczucia tożsamości. Alkoholik nie wie, kim właściwie jest. Stan ten Mellibruda nazywa wydrążeniem "Ja". Wydrążenie "Ja" przejawia się poczuciem pustki, brakiem poczucia sensu życia, brakiem hierarchii wartości, a co za tym idzie - utratą dotychczasowych standardów moralnych. Stan ten utrudnia podejmowanie decyzji oraz konsekwentne trzymanie się podjętych postanowień i zobowiązań. Alkoholik, który podjął jakieś zobowiązanie bądź złożył obietnicę - już następnego dnia może czuć się kimś innym, co sprawia, że nie czuje się zobowiązany dotrzymywać danego wówczas słowa (Mellibruda 2002).
Skomentuj artykuł
Zobacz komentarze do tego artykułu
Stworzony przez Jerzego Mellibrudę model teoretyczny zakłada współdziałanie trzech psychologicznych mechanizmów tworzących uzależnienie, powstających wskutek nadużywania alkoholu oraz psychospołecznych okoliczności i konsekwencji picia. Mechanizm nałogowego regulowania uczuć powoduje zmianę pojawiających się emocji w głód alkoholowy. Mechanizm iluzji i zaprzeczania poprzez wzmacnianie myślenia magiczno-życzeniowego zniekształca procesy poznawcze, zaś mechanizm rozpraszania i rozdwajania "Ja" niszczy poczucie tożsamości. Koncepcja ta wyjaśnia przyczyny takich zjawisk jak głód alkoholowy, nawroty picia, nieskuteczność wpływów otoczenia na osobę uzależnioną oraz dostarcza wskazówek do skutecznej terapii (Mellibruda 1997).
Zgodnie z tą koncepcją, mechanizmy uzależnienia odgrywają decydującą rolę w powstawaniu oraz w utrzymywaniu się uzależnienia. Struktura tych mechanizmów oraz sposób ich funkcjonowania odróżnia je wyraźnie od patologicznych mechanizmów występujących w innych zaburzeniach emocjonalnych np. w nerwicy. Powstanie ich nie ma bezpośredniego związku z traumatycznymi doświadczeniami w dzieciństwie, czy toksycznymi relacjami z osobami znaczącymi, lecz spowodowane jest długotrwałym i (lub) intensywnym nadużywaniem alkoholu. O ile więc różni ludzie mogą mieć wiele różnych, niekiedy całkowicie odmiennych powodów sięgania po alkohol, o tyle jednak z chwilą powstania uzależniania nabierają wspólnych cech i przejawiają podobne zachowania, które można wyjaśnić, zrozumieć i przewidywać dzięki koncepcji psychologicznych mechanizmów uzależnienia (Mellibruda 2002).
Mechanizm nałogowego regulowania uczuć
Emocje wraz z intelektem umożliwiają nam pełny kontakt z otaczającym światem. W sytuacjach zagrożenia emocje pomagają natychmiast podejmować decyzje - np. strach przez rozpędzonym samochodem motywuje do natychmiastowego uskoczenia z drogi, ból po dotknięciu gorącego żelazka skłania do natychmiastowego cofnięcia ręki. O ile intelekt pozwala na zrozumienie otaczającej rzeczywistości, to emocje pokazują nam, co jest dla nas ważne, czego chcemy i czego nie chcemy. Emocje lub ich brak w perspektywie utraty jakieś relacji pokazują, na ile ta relacja jest dla nas ważna.
Także negatywne uczucia są więc ważnym elementem kontaktu z rzeczywistością. Motywują do działania, by usunąć ich przyczynę: mąż, którego żona grozi odejściem, może postanowić zmienić swoje postępowanie, by uniknąć poczucia odrzucenia. Pracownik, którego szef jest niezadowolony z jego pracy, może pod wpływem obawy przed zwolnieniem poprawić jakość swojej pracy, bądź zawczasu poszukać innej posady. Chrześcijański pogląd o sensie cierpienia znajduje tu swoje uzasadnienie. Cierpienie bowiem często nie pozwala oderwać się od rzeczywistości, skłania do zastanowienia się nad sobą i swoim postępowaniem, motywuje do działania i zmusza do rozwiązywania problemów, jakie niesie życie.
Tymczasem dla alkoholika podstawowym źródłem uczuć staje się alkohol. Powtarzające się doświadczenia euforyzującego działania alkoholu sprawiają, że naturalne sposoby wywoływania u siebie przyjemnych doznań stają się mniej atrakcyjne. Naturalne sposoby i sytuacje, w których czujemy się świetnie, wymagają na ogół wysiłku, zdarzają się okazjonalnie i nie mamy nad nimi pełnej kontroli. Picie alkoholu natomiast jest łatwe i pozwala w prosty sposób zmieniać swój stan emocjonalny. Także przykre wydarzenia nie motywują do przemyśleń i do zmiany postępowania, gdyż alkoholik zna łatwiejszy sposób do uśmierzenia przykrych emocji. Obawa przed utratą ważnych relacji z rodziną czy przyjaciółmi, obawa przed utratą pracy, poczucie winy i wstyd spowodowane niewłaściwym zachowaniem, czy strach przed karą - mogą zostać łatwo uśmierzone za pomocą nowej dawki alkoholu. Alkoholik w sposób zamierzony manipuluje swoimi uczuciami za pomocą alkoholu, uzyskując emocjonalną niezależność od otoczenia. W rezultacie, wydarzenia świata zewnętrznego mają coraz mniejszy wpływ na jego świat wewnętrzny, gdyż reguluje on swoje uczucia na drodze chemicznej. Zamyka się w swoim świecie, odrywając się od rzeczywistości. Jego najbliższe otoczenie ma na niego coraz mniejszy wpływ. Emocje, jakie alkoholik przeżywa, stają się coraz mniej adekwatne do tego, co wydarza się w jego otoczeniu.
Życie emocjonalne alkoholika ubożeje. Wszelkie negatywne emocje (poczucie winy, wstyd, strach, osamotnienie) łatwo przekształcają się w głód alkoholowy, objawiający się pragnieniem doznania natychmiastowej ulgi w cierpieniu, ssaniem w żołądku i natrętnymi myślami o piciu. Dominującymi, pozytywnymi emocjami stają się ulga po wypiciu i euforia pod wpływem alkoholu. Relacje z ludźmi stają się powierzchowne, inni ludzie traktowani są instrumentalne, zaś preferowane towarzystwo to koledzy od kieliszka.
Nawyk poszukiwania natychmiastowej, doraźnej ulgi zamiast cierpliwego znoszenia negatywnych emocji i rozwiązywania problemów sprawia, że w miarę rozwoju uzależnienia zmniejsza się tolerancja na cierpienie. W rezultacie alkoholik pozbawiony dostępu do alkoholu staje się drażliwy i wybuchowy - błahe niedogodności wywołują w nim silne emocje i nieadekwatne reakcje.
Preferowanym stylem radzenia sobie ze stresem jest styl skoncentrowany na unikaniu. Sposób myślenia ilustrujący to zachowanie to: "problemy znikają, gdy się o nich nie myśli". Dawka alkoholu pomaga zapomnieć o kłopotach, jednak nierozwiązane problemy nie znikają, lecz nawarstwiają się.
Etapy rozwoju mechanizmu nałogowego regulowania uczuć:
- Odkrycie, że picie alkoholu wywołuje pozytywne emocje.
- Alkohol staje się głównym źródłem przyjemnych doznań.
- Konsekwencje picia prowadzą do doznań nieprzyjemnych (cierpienia).
- Picie alkoholu po to, by złagodzić cierpienie i doznać doraźnej ulgi.
Etapy rozwoju uzależnienia pokazują trafność pojęcia "pułapka uzależnienia". Pierwszy, przyjemny etap jest pułapką, zachęcającą do powtarzania zachowań powodujących przyjemne doznania. Negatywne emocje związane z odległymi konsekwencjami picia nie zachęcają do wyrwania się z pułapki (zaprzestania picia), lecz przeciwnie, do nasilania zachowań, które na początku powodowały pozytywne emocje (czyli do dalszego picia). Nieświadomość swojego położenia, która uniemożliwia wyrwanie się z tej pułapki, jest z kolei rezultatem działania kolejnego mechanizmu uzależnienia - mechanizmu iluzji i zaprzeczania (Mellibruda 2002).
Mechanizm iluzji i zaprzeczania
Każdy człowiek jest zdolny do myślenia logicznego, racjonalnego, właściwego osobom dorosłym oraz do myślenia magiczno-życzeniowego, charakterystycznego zwłaszcza dla dzieci. Myślenie magiczno-życzeniowe bywa niekiedy przydatne także w życiu osób dorosłych. Prowadzi do przeceniania prawdopodobieństwa pożądanych zdarzeń, wzmacnia optymizm i nadzieję na pomyślny rozwój sytuacji, pozwala przetrwać trudne chwile, daje siłę do realizacji swoich marzeń, ambitnych planów i zamierzeń, jakkolwiek innym ludziom mogłyby wydawać się nierealistyczne.
Alkohol osłabia zdolność do racjonalnego myślenia, wzmacniając myślenie magiczno-życzeniowe. U osoby uzależnionej naturalna skłonność do myślenia magiczno-życzeniowego zostaje wzmocniona i zaprzęgnięta w służbie podtrzymywania uzależnienia. Zniekształcone spostrzeganie rzeczywistości dotyczy przede wszystkim rozmiarów picia alkoholu i jego konsekwencji. Powstaje system przekonań, utrudniający dostrzeżenie negatywnych konsekwencji picia alkoholu i powiązania ich z piciem - a co za tym idzie - wyciągnięcie z nich wniosków o konieczności zaprzestania picia. Zniekształcone myślenie na temat swojego położenia, picia alkoholu, prawdziwych przyczyn pretensji rodziny czy pracodawcy i przyczyn przykrych wydarzeń w życiu alkoholika jest rezultatem działania mechanizmu iluzji i zaprzeczania. Mechanizm ten sprawia, że - wbrew oczywistym faktom - alkoholik nie widzi powodów do zaprzestania picia, znajduje natomiast wiele uzasadnień, by pić nadal (Mellibruda 2002).
Przejawy mechanizmu iluzji i zaprzeczania:
- proste zaprzeczanie - zaprzeczanie najbardziej oczywistym faktom, mimo, że fałsz tych zaprzeczeń jest widoczny dla każdego (np. pijany alkoholik twierdzi: nic nie piłem), zaprzeczanie dotyczyć może picia, faktów świadczących o uzależnieniu bądź kompromitujących zachowań i konsekwencji picia;
- minimalizowanie - pomniejszanie wagi problemów z alkoholem, pomniejszanie konsekwencji picia, bagatelizowanie znaczenia niewłaściwych zachowań po alkoholu (wypiłem tylko jedno piwo, tylko przesunąłem żonę);
- obwinianie - obarczanie innych odpowiedzialnością za własne picie - żony, dzieci, pracodawcy, kolegów, ustroju (piję, bo żona mnie nie rozumie, koledzy z pracy mnie namówili, piję bo mam stresującą pracę, komuna rozpijała ludzi, bezrobocie jest teraz takie, że tylko picie mi pozostaje);
- racjonalizowanie - znajdowanie pozornie racjonalnych uzasadnień dla swojego picia (wypiłem na ból zęba, musiałem postawić, by załatwić pracę, musiałem wypić, żeby koledzy nie powiedzieli, że donoszę, trzeba wypić za zdrowie, żeby nie zrobić przykrości solenizantowi, picie daje mi natchnienie do pracy artystycznej, muszę się jakoś zresetować);
- intelektualizowanie - mówienie o piciu jako o abstrakcyjnym problemie innych ludzi, alkoholik może nawet mówić rzeczy słuszne, ale bez odnoszenia tego co mówi, do siebie;
- odwracanie uwagi - zmiana tematu rozmowy, w celu uniknięcia nieprzyjemnych kwestii związanych z piciem alkoholu;
- fantazjowanie - nierealne wyobrażenia na temat picia (mogę przestać pić, kiedy zechcę, jedno piwo mi nie zaszkodzi);
- koloryzowanie wspomnień - wspominanie przyjemnych aspektów picia, pomijając przykre zdarzenia i konsekwencje (byłem na baletach, urządzaliśmy sobie z żoną sympatyczne wieczory - o libacjach alkoholowych, była świetna zabawa - o weselu, na którym pobił teścia pana młodego);
- marzeniowe planowanie - tworzenie naiwnych, nierealistycznych wizji swojej przyszłości w oderwaniu od realnych możliwości (moje problemy się rozwiążą, gdy wyjadę do Kanady, przestanę pić, gdy się ożenię).
Nałogowe zasady myślenia o sobie i świecie:
- to nie ja - alkoholik zaprzecza swojej odpowiedzialności za to, co go spotkało;
- to nie dlatego - alkoholik zaprzecza prawdziwym przyczynom przykrych wydarzeń i ich związkom z piciem alkoholu;
- to nie tak było - alkoholik zaprzecza niewygodnym faktom;
- tym razem na pewno się uda - alkoholik powtarza nieskuteczne zachowania, wykazując nierealistyczny optymizm;
- od jutra będzie zupełnie inaczej - wierzy w magiczną poprawę sytuacji, bez podejmowania jakichkolwiek działań;
- oni są do mnie uprzedzeni - alkoholik obwinia innych za ich negatywną postawę wobec niego;
- niewygodne fakty znikają, gdy się o nich nie myśli - alkoholik stara się zapomnieć o problemach, zamiast je rozwiązywać;
- wystarczy mocno chcieć, by to mieć - alkoholik koncentruje się na chceniu, ale nie na działaniu;
- jakoś to będzie - alkoholik stara się przeczekać trudne sytuacje, nie próbując sam na nie wpływać;
- co się stało, to się nie odstanie - alkoholik nie naprawia szkód, nie przeprasza, oczekuje, że inni zapomną jego niewłaściwe postępowanie (Mellibruda 2002).
Mechanizm rozpraszania i rozdwajania "Ja"
Poczucie tożsamości jest ważną częścią struktury osobowości. Poczucie tożsamości określa się zazwyczaj na podstawie indywidualnych cech i historii życia (tożsamości osobista) oraz na podstawie narodowości, obywatelstwa, religii i pełnionych ról społecznych (tożsamość społeczna). Poczucie tożsamości zawiera odpowiedź na pytanie: "kim jestem?", tworzy podstawę dla hierarchii wartości i dla moralności, ułatwia podejmowanie decyzji , pozwala na konsekwentne trzymanie się podjętych decyzji i przyjętych zobowiązań, nadaje życiu sens, wpływa na kierunek dalszego życia, podnosi poczucie własnej wartości. Tożsamość osobista zapewnia poczucie własnej niepowtarzalności. Pozwala odróżnić siebie od innych ludzi, pozwala zaznaczyć granice i ich bronić. Z kolei tożsamość społeczna daje poczucie przynależności do innych i posiadania swojego miejsca w świecie.
Długotrwałe nadużywanie alkoholu prowadzi do zaburzenia poczucia tożsamości. Zdaniem Mellibrudy (2002), uszkodzenie struktury "Ja" u alkoholika dotyczy:
- Rozdwajania "Ja", czyli tworzenia biegunowych wersji siebie
- Rozpraszania granic "Ja"
- Wydrążenia "Ja"
Rozdwajanie "Ja" polega na powstaniu u alkoholika dwóch odmiennych, biegunowych wersji własnej osoby. Pierwsza z nich pojawia się zazwyczaj pod wpływem alkoholu. Wówczas alkoholik z reguły doświadcza poczucia mocy. Osoba zazwyczaj niepewna siebie bez skrępowania próbuje nawiązać kontakty z nieznajomymi osobami. Stara się być w centrum uwagi. Z dużą pewnością siebie zabiera głos, wygłaszając wypowiedzi, których wstydziłaby się na trzeźwo. Może uważać się za "duszę towarzystwa", wodzireja, czy gwiazdę estrady, zabawiającą publiczność swoją osobą (np. hałaśliwy alkoholik zagadujący przypadkowych współpasażerów w autobusie w przekonaniu, że jest zabawny i interesujący). Zakrzykuje innych w przekonaniu, że to co mówi jest najmądrzejsze. Nie obawia się konsekwencji swojego niewłaściwego zachowania, gdyż czuje się ważniejszy i mocniejszy od szefa w pracy czy policjanta na ulicy. Krytyczne uwagi odbiera jak zniewagę ("obrazę majestatu" ze strony osób niedostrzegających jego wielkości). Może być agresywny, w przekonaniu, że jest najsilniejszy, a inni muszą się mu podporządkować. Bywa roszczeniowy, żądając nienależnych mu przywilejów i korzyści.
W tym stanie alkoholik nie widzi powodu do podjęcia leczenia. Uważa, że panuje nad swoim piciem i może przestać pić, kiedy tylko zechce. Nie ma żadnych problemów. Nie potrzebuje niczyjej pomocy, gdyż sam sobie świetnie radzi - to raczej on może pouczać innych. Nie uważa się za alkoholika, co prowadzi go do wniosku, że może bez przeszkód kontynuować picie.
Alkoholowa pycha przejawia się także podczas terapii odwykowej. Utrudnia słuchanie innych (wskutek przekonania alkoholika, że jest najmądrzejszy), utrudnia przyjmowanie pomocy w przekonaniu, że sam sobie świetnie poradzi bądź nie ma żadnych problemów, utrudnia też podporządkowanie się wymogom regulaminu placówki. Alkoholik często usiłuje leczyć się "po swojemu", podporządkowując program terapii i terapeutę swoim oczekiwaniom (najchętniej przy tym modyfikując zasady leczenia w taki sposób, by terapia nie kolidowała z piciem alkoholu).
Przeciwstawna, skrajna wersja swojej osoby uaktywnia się u alkoholika zazwyczaj, gdy słabnie działanie alkoholu. Wielu alkoholików opisując ten stan stwierdza, że tzw. "kac moralny" jest gorszy od fizycznych dolegliwości zespołu abstynencyjnego. Wtedy docierają do świadomości alkoholika przykre konsekwencje jego postępowania. Pojawia się poczucie winy i wstyd, związane z jego wcześniejszym zachowaniem pod wpływem alkoholu. W tym stanie alkoholik ocenia siebie skrajnie surowo, jako wyjątkowo złego człowieka. Może mieć myśli samobójcze i podejmować próby samobójcze, w przekonaniu, że ktoś taki jak on nie ma prawa do życia. Wycofuje się i izoluje, wstydząc się pokazać ludziom na oczy. Przekonanie, że jest "niegodny" utrudnia mu poszukiwanie pomocy.
Podczas terapii odwykowej alkoholik może uważać się za "beznadziejny przypadek", dopytując terapeutę, czy jest jeszcze dla niego jakaś szansa. Wbrew pozorom, nie zawsze oczekuje dodania otuchy. Często oczekuje potwierdzenia swojej beznadziejności, by móc uniknąć wysiłku pracy nad sobą i bez poczucia winy, z powołaniem się na autorytet terapeuty - powrócić do picia, z przekonaniem, że tylko picie mu zostało.
Oba skrajne bieguny - zarówno poczucie mocy, jak i poczucie bezwartościowości - sprzyjają zatem kontynuowaniu picia. W trakcie terapii odwykowej alkoholik potrzebuje nauczyć się pokory - postawy znajdującej się pośrodku między tymi dwoma biegunami. Uczy się doceniania swoich mocnych stron i akceptowania swoich ograniczeń, przyjmowania pomocy, słuchania innych, podporządkowania zasadom i autorytetom, szacunku do siebie samego pomimo swoich słabości.
Emocje, sposób myślenia i zachowania, charakterystyczne dla opisanych wyżej stanów, ilustruje poniższa tabela:
| 1 biegun poczucie bezwartościowości |
2 biegun poczucie mocy |
|
| Upokorzenie | Pokora | Pycha |
| Myśli: |
Myśli: |
Myśli: |
| Uczucia: |
Uczucia: |
Uczucia: |
| Zachowania |
Zachowania |
Zachowania |
Mechanizm rozpraszania i rozdwajania "Ja" przejawia się także rozpraszaniem granic "Ja", poczuciem rozpływania się, utraty kontroli, zatarcia osobistych granic. Stany te doświadczane są zazwyczaj pod wpływem alkoholu (Mellibruda 2002).
Powtarzające się doświadczenia zmian biegunowych wersji siebie (poczucia mocy na przemian z poczuciem bezwartościowości) prowadzą do stopniowej utraty poczucia tożsamości. Alkoholik nie wie, kim właściwie jest. Stan ten Mellibruda nazywa wydrążeniem "Ja". Wydrążenie "Ja" przejawia się poczuciem pustki, brakiem poczucia sensu życia, brakiem hierarchii wartości, a co za tym idzie - utratą dotychczasowych standardów moralnych. Stan ten utrudnia podejmowanie decyzji oraz konsekwentne trzymanie się podjętych postanowień i zobowiązań. Alkoholik, który podjął jakieś zobowiązanie bądź złożył obietnicę - już następnego dnia może czuć się kimś innym, co sprawia, że nie czuje się zobowiązany dotrzymywać danego wówczas słowa (Mellibruda 2002).
Bibliografia
- Mellibruda J., Psycho-bio-społeczna koncepcja uzależnienia od alkoholu. Alkoholizm i Narkomania 1997, Nr 3/28. 277-306.
- Mellibruda J., Psychologiczna koncepcja mechanizmów uzależnienia. 2002. http://www.ipz.edu.pl/index.php?dz=czytelnia&op=opis&id=29
- Mellibruda J., Sobolewska-Mellibruda Z., Integracyjna psychoterapia uzależnień. Teoria i praktyka. IPZ. Warszawa 2006.
Opublikowano: 2008-03-29
Zobacz komentarze do tego artykułu
Koncepcja psychologicznych mechanizmów uzależnienia Jerzego Mellibrudy
Autor: alcapone Data: 2009-03-27, 19:44:07 Odpowiedzpanie szanowny wszystko to już było; może by tak się państwo zainteresowali skutecznością leczenia w oparciu o to przestarzałe podejście?... Czytaj dalej
- RE: Koncepcja psychologicznych mechanizmów uzależnienia Jerzego Mellibrudy - Boguslaw, 2009-03-28, 20:16:09