Transwestytyzm i transseksualizm

Mianem transwestytyzmu (zwanego także eonizmem czy też metatropizmem) określamy upodobnianie się do osoby płci przeciwnej. Polega ono na przebieraniu się w ubrania należące do partnera (partnerki), naśladowanie ich zachowań w celu osiągnięcia satysfakcji emocjonalnej lub seksualnej. W pierwszym przypadku mamy do czynienia z transwestytyzmem podwójnej roli, a w drugim z transwestytyzmem fetyszystycznym [1].

Obecnie liczbę transwestytów szacuje się na około 1% całej populacji płci męskiej, gdyż, jak dotąd, nie przeprowadzono prawie żadnych badań, na temat występowania tego zaburzenia u kobiet.

Najprościej rzecz ujmując, transwestyta to mężczyzna przebrany za kobietę. Na pozór jest to zwykły facet, niczym się nie wyróżniający w codziennym życiu. Jednak co jakiś czas odczuwa on potrzebę założenia na siebie damskich ciuszków. W transwestytyzmie aseksualnym powodem zachowań jest osiągnięcie spełnienia emocjonalnego, psychicznego. W tym przypadku odgrywanie roli płci przeciwnej pozwala odnaleźć się wewnętrznie, osiągnąć wewnętrzny spokój. Tego rodzaju zaburzenie nie jest związane z popędem seksualnym. Wzbudzenie emocji związane jest z transwestytyzmem o typie podwójnej roli, gdzie przebieranie się w damskie ciuszki pozwala na osiągniecie przyjemności z chwilowego odczuwania przynależności do płci przeciwnej. Przebieraniu się nie towarzyszy podniecenie seksualne.

Etymologia samego pojęcia "transwestytyzmu" nie jest skomplikowana. Słowo to do codziennego języka wprowadził w 1910 roku niemiecki seksuolog, doktor Magnus Hirschfeld. Nazwa ta ma łacińskie korzenie, gdyż trans oznacza "za", "poza", "z tamtej strony", zaś vestitus - "odziany". Jak już wcześniej wspomniano, ten rodzaj zaburzenie popędu płciowego określa się, także, mianem eonizmu (nazwę tę wprowadził w 1936 roku seksuolog Havelock Ellis, a pochodzi ona od nazwiska XVIII- wiecznego przedstawiciela ówczesnej szlachty Eona - zachowującego się jak transwestyta) [2].

Współcześni transwestyci, chcąc pozbyć się negatywnych aspektów tej nazwy, wolą nazywać się crossdresserami (z ang. cross dressing). Pojęcie to uważane jest jednak, nie w pełni słusznie, za synonim transwestytyzmu. Jednakże cross dressing definiowany jest dosłownie, jako czynność przebierania się, nie mająca podłoża emocjonalnego ani seksualnego. Biorąc pod uwagę tę różnicę każdy transwestyta jest crossdresserem, zaś nie każdy natomiast crossdresser jest transwestytą. Czynność ta ma kilka a nawet kilkanaście przyczyn, do których zaliczono:

• wygodę stroju;
  
• łamanie społecznych norm i zasad;
  
• wyrażenie własnego "ja", swojej natury;
  
• chęć pokazania się, aktorstwa, dla komizmu;
  
  
  
• chęć zakwalifikowania się do określonej grupy społecznej [3].

W przeciwieństwie do transwestytyzmu cross dressing jest praktykowany przez przedstawicieli obu płci, przy czym zaburzenie to jest bardziej widoczne u mężczyzn, ze względu na znaczne łamanie obyczajowych norm i zasad. Kobieta, ubrana w garnitur i mająca zawiązany krawat już nikogo dziwi, zaś mężczyzna w sukience nadal wielu z nas szokuje.

A zatem crossdresserami możemy nazywać wszystkie osoby, które noszą ubrania przeciwnej płci. A więc są nimi także aktorzy (np. mężczyźni występujący w starożytnej Grecji itp.) jak, również drag queens czy drag kings - osoby, które na scenie wcielają się w rolę osoby przeciwnej płci (głównie w rolę kobiety), trochę dla żartu, trochę zgodnie z poczuciem swojej płci psychicznej.

Zgodnie z najnowszymi badaniami i opiniami wielu sław z dziedziny seksuologii, transwestytyzm ma podłoże seksualne. WHO (Światowa Organizacja Zdrowia) potwierdza tę opinię, zwłaszcza w kontekście transwestytyzmu o podwójnej roli. Badacze twierdzą, iż celem przebierania się jest osiągnięcie " emocjonalnej, psychicznej lub seksualnej satysfakcji" lub wszystkich trzech rodzajów satysfakcji naraz [4].

Zaburzenie to może mieć kilka aspektów, tzn.:

• zakładanie tylko i wyłącznie bielizny należącej do przedstawiciela przeciwnej płci;
  
• ubieranie się "od stóp do głów" w damskie ciuszki;
  
• całkowitą zmianę wizerunku zewnętrznego (zakładanie peruki, manicure, pedicure, nakładanie pełnego makijażu itp.);
  
• zmianę nie tylko wyglądu zewnętrznego, ale też sposobu mówienia, zachowania, barwy głosu itp.

Warto pamiętać, iż transwestytyzm jest związany także ze strefą uczuciową, emocjonalną i psychiczną osoby, cierpiącej na tego rodzaju zaburzenie seksualne. Osoba ta, nierzadko myśli o zmianie płci, ale nie w dosłownym sensie, lecz jedynie na jakiś czas lub poprzez wprowadzenie do swojej codzienności jakiegoś elementu/cechy, charakterystycznego dla przedstawicielki płci pięknej (np. codzienny manicure). W związku z tym transwestyci mogą być, normalnymi, heteroseksualnymi mężczyznami, zakładającymi rodziny, mającymi dzieci itp. Należy pamiętać, iż zaburzenie to nie idzie w parze z homoseksualizmem, ponieważ osoby na nie cierpiące odczuwają potrzebę jakby opuszczenia swojej właściwej płci (posiadają, można rzec, dwie osobowości) [5].

Oprócz typowego transwestytyzmu znawcy tematu wyróżniają również:

• transwestytyzm łagodny - osoby cierpiące na to zaburzenie pragną przebrać się w odzież odmiennej płci, ale robią to bardzo rzadko;
  
• transwestytyzm aktywny - jego cechą charakterystyczną jest posiadanie silnej potrzeby przebrania się w damskie ubrania i zaakceptowania przez otoczenia w tym stroju;
  
• transwestytyzm narcystyczny - osiąganie spełnienia seksualnego poprzez zafascynowanie własnym ciałem;
  
• transwestytyzm heteroseksualny - gdzie kontakty seksualne pomiędzy transwestytą a jego partnerką są prawidłowe, a mężczyzna ten jedynie sporadycznie przebiera się w ubrania swojej drugiej połówki;
  
• transwestytyzm homoseksualny - występuje głównie u przedstawicielek płci pięknej, gdzie kobieta odgrywa rolę mężczyzny, także w seksualnej strefie swojego życia;
  
• transwestytyzm biseksualny (inaczej filofeminizm) - charakterystyczny dla panów, polega na zamiłowaniu do kobiecości;
  
• transwestytyzm ekshibicjonistyczny - osiąganie satysfakcji seksualnej poprzez pokazywanie siebie, swojemu otoczeniu, w kobiecym przebraniu;
  
• transwestytyzm automonoseksualny czyli upodobnianie własnego ciała do ciała partnera, utożsamiania się z nim, głównie poprzez wygląd zewnętrzny [6].
  
• transgendryzm czyli zespół identyfikacji i roli płciowej. Identyfikacja ta nie jest związana z seksualnością transgendyty (zaburzenie to traktowane jest jako element pośredni, pomiędzy transseksualizmem a transwestytyzmem; cechą charakterystyczną dla tej odmiany zboczenia popędu płciowego jest niezadowolenie z posiadanej płci i psychiczna identyfikacja z przedstawicielami/ kami płci przeciwnej; nazwa "transgenderyzm" jest złożeniem łacińskiego trans oznaczającego "za", "poza", "z tamtej strony" oraz angielskiego gender czyli "płeć", "rodzaj").

Słowo gender użyte jest tu celowo, gdyż w odróżnieniu od transseksualizmu, transgenderysta nie chce całkowicie zmienić swoich fizycznych, seksualnych cech płciowych. Osoba ta nie chce zmienić płci, za pomocą chirurgicznej interwencji, a wręcz tego rodzaju zabieg budzi u niej niechęć (odrazę), ale chce funkcjonować w społeczeństwie jako przedstawiciel odmiennej płci, niż ta z którą się urodził(-a). Transgenderysta, nierzadko, poddaje się mastektomii lub mammoplastyce (w zależności od tego czy jest kobietą czy mężczyzną). Funkcjonowanie w społeczeństwie wiąże się pragnieniem uznania takiej osoby za osobę płci przeciwnej, a nawet z urzędową zmianą płci metrykalnej [7].

• Interseksualizm (obojnactwo, hermafrodytyzm) - posiadanie wyraźnych cech (narządów, gruczołów) płciowych męskich i żeńskich. Jest to wrodzona wada rozwojowa okresu płodowego o podłożu genetycznym bądź hormonalnym. Obojnactwo jako takie nie ma związku z zaburzeniami o charakterze psychicznym.

Zgodnie z badaniami, przeprowadzonymi przez profesora Lwa-Starowicza, skłonności do transwestytyzmu wykazuje ok. 4% Polaków [8].

Kolejnym zaburzeniem identyfikacji płciowej jest transseksualizm. Polega on na niezgodności pomiędzy psychicznym odczuciem płci, a fizycznym wyglądem. Termin ten użyto, w literaturze, po raz pierwszy w 1949 roku a wprowadził go amerykański seksuolog D. Cadewella, jako szczególną odmianę transwestytyzmu. Jednakże, ze zjawiskiem transseksualizmu spotykamy się już w czasach starożytnych oraz w średniowiecznej literaturze.

A zatem transseksualista to osoba, która nie jest w stanie zaakceptować swojej biologicznej płci. Jest ona przekonana, iż jej płeć biologiczna jest nie zgodna z płcią psychiczną (czyli człowiek ten nie urodził się w tym ciele, w którym powinien). Prawdziwy transseksualista postępuje i zachowuje się tak jak osoba płci przeciwnej.

Co ciekawe, pierwsze oznaki transseksualizmu pojawiają się, już w dzieciństwie (wtedy nie są one w pełni świadome - traktuje je się jako zabawę). Dopiero w późniejszym okresie życia, u danej osoby, pojawiają się charakterystyczne, dla tego zaburzenia, cechy i zachowania. Polegające na całkowitym odrzuceniu cech biologicznej płci [9]. Osoba ta poprzez styl ubierania, zachowania, zmianę imienia czy stosowanie konkretnych form gramatycznych (charakterystycznych dla danej płci), eksponuje swoją przynależność do męskiego lub kobiecego świata, w myśl swojego psychicznego poczucia płci.

W przeciwieństwie do innych zaburzeń, transseksualiści pragną całkowitej zmiany swojej płci (za pomocą chirurgicznej interwencji). Ich dotychczasowe narządy płciowe budzą w nich wstręt i obrzydzenie, nierzadko prowadzące do prób samookaleczenia. Transseksualiści nierzadko z powodu "kompleksu swoich narządów płciowych" zaczynają zapadać na różnego rodzaju psychiczne zaburzenia (np. na depresję) i miewają urojenia.

Obecnie uważa się, że transseksualizm, trzykrotnie częściej, dotyka mężczyzn niż kobiety. Zgodnie z klasyfikacją DSM-IV, jeden transseksualny mężczyzna przypada na 20 000 panów, a jedna transseksualna kobieta na 50 000 pań. Pomimo ogromnej potrzeby zmiany płci, stosunkowo niewielka liczba transseksualistów dąży do całkowitej z zmiany swojej biologicznej płci.

Podsumowując, transseksualizm to ostateczna postać dezaprobaty płci. Charakteryzujący się trwałym, złym samopoczuciem z powodu posiadanych cech płciowych, odczuwanych jako nieodpowiednie, trwałym zaabsorbowaniem chęcią pozbycia się posiadanych cech płciowych i nabycia w ich miejsce cech płci przeciwnej, przy czym stan taki utrzymuje się co najmniej przez dwa lata, a osoba, u której występuje, osiągnęła już dojrzałość płciową.

Fetyszyzm transwestycyjny jako specyficzna odmiana tego rodzaju zaburzenia seksualnego

Fetyszyzm transwestycyjny polega na wywołaniu pobudzenia i osiąganiu rozkoszy seksualnej dzięki przebieraniu się w ubrania przedstawiciela płci przeciwnej. Ten odłam transwestytyzmu ujawnia się, z reguły, w okresie dojrzewania, wtedy gdy masturbacja połączona jest z przebieraniem się, głównie w damskie ciuszki.

R. Blanchard określił, iż czynnikiem motywacyjnym dla transwestytów-fetyszystów, jest tzw. autogynofilia, czyli parafilia, w której pobudzenie seksualne pojawia się na skutek wyobrażania sobie, iż jest się kobietą. Osoby te nie czują pożądania do innych kobiet, pociąga ich kobieta, która jest w nich [10].

Ten odłam transwestytyzmu jest bezpośrednio związany ze strefą seksualną ludzkiego życia, dążeniem do osiągnięcia satysfakcji seksualnej. Ubiór i odgrywanie roli płci przeciwnej staje się wówczas podstawowym źródłem osiągnięcia satysfakcji seksualnej. Transwestyta przebiera się w damskie ubrania na skutek podniecenia seksualnego, związanego z masturbowaniem się i prowadzącego do osiągnięcia orgazmu. Po osiągnięciu satysfakcji transwestyta wraca do swojej biologicznej roli [11].

W fetyszyzmie transwestycyjnym chodzi o osiąganie podniecenia i przyjemności seksualnej poprzez ubranie się w odzież typową dla przedstawiciela płci przeciwnej. Absolutnie nie świadczy to o zaburzeniach świadomości płci jak i własnej seksualności. Należy pamiętać, że ogromna liczba transwestytów to mężczyźni heteroseksualni, ojcowie i mężowie. Mogą oni mieć naprawdę udane życie, pod warunkiem, że u ich boku stoi wyrozumiała i tolerancyjna kobieta. Ten rodzaj fetyszyzmu jest charakterystyczny również dla osób transpłciowych. Zgodnie z wytycznymi Amnesty International pod pojęciem tożsamości transpłciowej rozumiemy: "(...) poczucie danej osoby, że jej tożsamość płciowa nie jest zgodna z cechami fizjologicznymi płci, z którą ta osoba się rodzi. Może to prowadzić do dążenia do 'zmiany płci', zazwyczaj na drodze kuracji hormonalnej i operacji chirurgicznej, w celu dostosowania cech fizycznych do tożsamości płciowej [12]" .

Transwestytyzm to jedno z najbardziej znanych, ale nierozumianych przez społeczeństwo zaburzeń życia seksualnego. Transwestyci są normalnymi członkami lokalnej społeczności, żyją i funkcjonują tak jak "normalne" osoby. W wielu z nich zakłada rodziny, jednakże tylko nielicznym udaje się utrzymać poprawne relacje partnerskie. Partnerzy czy też partnerki transwestytów nie są w stanie zaakceptować ich odmienności, sądzą, że uda im się ich zmienić, że to chwilowe. A przecież transwestyci (pomijając osoby uprawiające fetyszyzm transwestycyjny) są nie szkodliwi dla otoczenia. Próbują funkcjonować jak każda/y kobieta czy mężczyzna.

---

Autorka jest pedagogiem o specjalności resocjalizacja i profilaktyka społeczna oraz edukacja dla bezpieczeństwa i zarządzanie kryzysowe, surdopedagogiem i psychotraumatologiem.

---

Opublikowano: 2017-07-28

Oceń artykuł:
1
2
3
4
5
6

Skomentuj artykuł
Zobacz komentarze do tego artykułu

• Transwestytyzm jako specyficzne zaburzenie życia seksualnego
  

  Autor: woytusss   Data: 2018-01-07, 08:24:29               Odpowiedz

  Witam,
  w artykule zamieszczone są odnośniki do literatury, niestety nie widzę wymienionych pozycji bibliograficznych, ani po naciśnięciu na wybrany numer nic nie wyskakuje. Czy można prosić o uzupełnienie literatury cytowanej w powyższym artykule. Pozdrawiam.... Czytaj dalej

Zobacz więcej komentarzy