Porady psychologiczne

Jak można pomóc osobie z chorobą Parkinsona?

U mojej mamy zdiagnozowano ją kilka tygodni temu chorobę Parkinsona. Mama ma 62 lata. Lekarz uprzedził mnie, że na razie ma ona łagodną postać.

Obawiam się tego, co będzie się działo z mamą, gdy choroba się pogłębi... Jakiej pomocy będzie wtedy potrzebować?

odpowiada dr n. med. Sławomir Adam Wolniak, lekarz psychiatra dr n. med. Sławomir Adam Wolniak, lekarz psychiatra

We wczesnym stadium objawy choroby są na tyle rzadkie, że mogą zostać przeoczone przez najbliższych. Podejrzewam, że tak mogło być z Pani mamą. Objawy zazwyczaj pojawiają się między 50. a 60. rokiem życia, ale są te osoby chore w wieku 40 lat i młodsze. Choroba Parkinsona jest jedną z najczęstszych chorób układu nerwowego, cierpi na nią ok. 80 tys. Polaków. Pierwsze objawy to spowolnienie ruchów, drżenie rąk, w niektórych przypadkach także nóg oraz pochylenie sylwetki. Taka niezgrabność w ruchach to zazwyczaj jedna z przyczyn, dla których pacjenci pojawiają się u lekarza. Martwi ich trudność z wykonaniem prostych czynności, jak wstanie z krzesła, niemożność zachowania równowagi. Niepokojące objawy, których pojawienie się do tej pory kładli na karb wieku, zaczynają nabierać innego znaczenia. W wielu przypadkach ich występowanie potwierdza zdiagnozowanie choroby Parkinsona. A wiąże się ona także ze sztywnością mięśni, brakiem mimiki twarzy, cichą mową. Objawy w przeciągu kilku lat stopniowo narastają.

Chorobę Parkinsona wywołują zmiany zwyrodnieniowe komórek nerwowych w istocie czarnej (mózgowie). W rzeczywistości dochodzi do obumierania komórek wytwarzających dopaminę, odpowiedzialną za koordynację czynności ruchowych. Do charakterystycznych objawów choroby należy zachowanie przez pacjenta sprawności umysłowej, co sprawia, że jest on świadom postępów choroby i przez to bardziej cierpi, również psychicznie. Stany depresyjne u osób z chorobą Parkinsona wcale nie należą do rzadkości ? pacjenci zamykają się własnym świecie, nierzadko cierpią też na bezsenność. Choroba Parkinsona jest nieuleczalna - istnieje natomiast wiele leków, które spowalniają jej przebieg. Do tej pory nie udało się określić, z jakiego powodu w organizmie człowieka pojawiają się czynniki, które powodują zmiany zwyrodnieniowe. Można jednak stwierdzić, że część z nich to czynniki genetyczne. Rozpoznanie choroby, ze względu na brak jednego definitywnego testu czy metody diagnostycznej, odbywa się na podstawie jej klinicznych objawów. Jednak ze względu na to, że podobne objawy mogą występować przy innych chorobach, czasem może dojść do błędów diagnostycznych.

Poza regularnymi wizytami u lekarza specjalisty, który dobierze najbardziej odpowiednie leki dla pacjenta cierpiącego na chorobę Parkinsona, chory będzie wymagać opieki najbliższych. Poza depresją w późniejszym stadium choroby mogą się pojawić objawy lęku napadowego, omamy, fobia społeczna. Występujące objawy psychiczne powinny skutkować współpracą lekarzy neurologa i psychiatry, który będzie mógł wprowadzić leki psychotropowe. Warto dodać, że u osób z chorobą Parkinsona zaleca się też rehabilitację ruchową. Dobroczynny wpływ mają takie zabiegi jak fizykoterapia, lecznicze: masaż, gimnastyka i pływanie oraz terapia mowy. Ważne, by rodzina osoby chorej wiedziała, że w niektórych przypadkach, w zaawansowanym stadium choroby Parkinsona, mogą wystąpić objawy otępienne (zespół otępienny jest zespołem objawów wywołanych chorobą mózgu). Ma postępujący przebieg i wpływa na zaburzenia myślenia, orientację, pamięć czy zdolność uczenia się.



Inne porady